اثر منیزیم خوراکی بر انقباض پذیری آئورت ایزوله ی موش های دیابتی شده با استرپتوزوتوسین

مقدمه: گروهی از بررسی ها نشان می دهند که کمبود منیزیم در عوارض قلبی ـ عروقی مرتبط با دیابت شیرین نقش دارد. از این رو، در این مطالعه اثر طولانی مدت مصرف خوراکی منیزیم در پاسخ دهی آئورت ایزوله به کلرید پتاسیم و فنیل افرین بررسی گردید. مواد و روش ها: 60 عدد موش صحرایی نر با نژاد ویستار (250-180 گرم) به دو دسته ی دیابتی و دو دسته ی شاهد تقسیم شدند. یک گروه از هر دسته حیوانات دیابتی و سالم سولفات منیزیم اضافه شده در آب آشامیدنی و گروه دیگر تنها آب معمولی دریافت کردند. در انتهای 8 هفته، آئورت سینه ای با دقت جدا، به حلقه های 3-2 میلی متری تقسیم و به حمام بافت منتقل گردید. پس از آن بافت در معرض غلظت های 10، 20، 40، 60، 80 میلی مولار کلریدپتاسیم و نیز غلظت های9-10، 8-10،7-10، 6-10،5-10 مولار فنیل افرین به صورت تجمعی قرار گرفت و پاسخ های انقباضی با استفاده از ترانس دیوسر ایزومتریک ثبت شد. هم چنین در طول این مدت، هر 2 هفته یک بار، از حیوانات برای اندازه گیری گلوکز پلاسما خونگیری به عمل آمد. یافته ها: پاسخ های انقباضی عروق به کلریدپتاسیم و فنیل افرین در گروه کنترل به طور معنی داری بالا تر از گروه دیابتی بود (05/0p<) و تفاوت معنی داری بین موش های درمان شده با منیزیم و موش های درمان نشده، یافت نشد. داده های حاصل از حداکثر پاسخ انقباضی عروق به به کلرید پتاسیم 31/0±91/2، 18/0±79/2، 16/0±37/2 و 11/0±42/2 و بیشترین پاسخ به فنیل افرین 17/0±25/3، 25/0±12/3، 33/0±57/2 و 21/0±73/2 (گرم به ازای میلی مترمربع) به ترتیب در گروه های شاهد، شاهد دریافت کننده ی منیزیم، دیابتی و دیابتی دریافت کننده ی منیزیم بوده است. از سوی دیگر، بین موش های درمان شده با منیزیم و موش های درمان نشده تفاوت معنی داری در گلوکز پلاسما مشاهده نشد. نتیجه گیری: مصرف خوراکی منیزیم به مدت 8 هفته تأثیر قابل ملاحظه ای در انقباض پذیری آئورت ایزوله ی مدل تجربی دیابت نوع 1 ندارد.